YAKAN BİLMEZ YANAN BİLİR

Ölüp ölüp dirilmeyi, yakan bilmez yanan bilir!

Ölüp ölüp dirilmeyi, yakan bilmez yanan bilir! Ne bilsin gerçek aşkı, zülfüyâra hayran gönüller; Ey ateş, harına yanmayı bencileyin kanan bilir. Her sönüşümde yeniden doğururken beni küller; Ölüp ölüp dirilmeyi, yakan bilmez yanan bilir! Alev alev tutuşmayı, yakan bilmez yanan bilir! Ne bilsin sehere tutkuyu, uykuya esir gözler; Ey gönül o an secdeyi, Hu’ya vurgun dilan bilir. Nedametle kavururken yüreğimi kızıl közler, Alev alev tutuşmayı, yakan bilmez yanan bilir Elif, elif el açmayı yakan bilmez yanan bilir Ne bilsin biçare diller, dualar ekmeyi arza Karanlık perdeden secdeye varan eli tan bilir. Gözyaşını elçi kılıp af dilemek için, arşa Elif elif el açmayı yakan bilmez yanan bilir Aşk, aşk diye ölmeyi, yakan bilmez yanan bilir! Ne bilsin cana Rab diyerek, teni tavaf edenler; Ey pervane “ lâ ” diye dönmeyi, aşka banan bilir. Bilmez eteğe takılıp, huri peşinde gidenler; Aşk aşk diye ölmeyi, yakan bilmez yanan bilir! Ölüp ölüp dirilmeyi, yakan bilmez yanan bilir! Alev alev tutuşmayı, yakan bilmez yanan bilir! Elif, elif el açmayı yakan bilmez yanan bilir Aşk, aşk diye ölmeyi, yakan bilmez yanan bilir! Yakan bilmez yanan bilir, yakan bilmez yanan bilir!