MEHTAP ALTAN

AY YARASI - ŞİİR

sabrın kerpiçlerini kırınca hüznün ketum aynası şahdamarına duâ oldu döküldü nefesin ay yarası/ ateşin ırmağını içiyorum yudum yudum öyle çaresiz öyle ıslak ki hiçliğimin efsûnlu kokusu! damağımın salıncaksız lunaparkında yağmuru emziriyor veremli bir gölge atlıkarıncaların kirpikleri kırılıyor güneşe inanmayan gecenin arka sokaklarında diyeceğim o ki! cehennemin yamacına bağdaş kuruyor sabi gönlüm… Yusuf’un rüyası Eyüp’ün sabrı değiyor yüreğimin kıyam etmiş gecekondu ağrısına! âdaplı gölgeler zikrediyor gurbetin çılga nazını ne tuhaf! güvercinlerin gözlerinde yaşıyor sapanla vurulan düşlerimin kekeme hıçkırıkları… korkularım kimsesizliğimin anavatanı olurken hüznün lehçesinde vuruluyorum şiire! göçebe nârâlar atıyor mecâzi umutlarım kanıyorum ahraz bekleyişlerin dağ eriten koyaklarında çakıl taşı öpüşünü geveliyor yol hikâyesini kıyılarıma döken dilemma faili meçhul bir dize kan veriyor benzi solmuş yüreğime! kirli aynaların sırlarını öpüyor sükûn ah annem kokulu sıra dağlar beştaş oynayamayan çocukluğumu dağlıyor dul yakarışlar! oysaki kaç çığlık eskittim kaç lisanı lâl kıvranışında gurbete kurban ettim var mısın ölümün yüreğinde yaşamın koynuna girmeye kendim! ey ömrün dikiş tutmaz kıyamet bahçesi! dudaklarından akan teri içeceğim y a k l a ş! ...