İLAHİ AŞK BAHÇESİ

Yar, ol bahçede ister; böyle aşka kor yürek,

Yar, ol bahçede ister; böyle aşka kor yürek, Alev alev sineler yanarken gam çekerek. Figan etmek boşuna, şeyda bülbül dilince ol diller hep tutuşur, kızıl gonca dalınca. Sevmek ki ey afitap, benzer orda ölüme; Çevirir gönüllerde ol selviyi begüme. Ol bahçe ki güneşin güle dokunduğu yer, Aşıkların diz dize çiğde oturduğu yer. O çiğde iki aşık yiterler birbirinde, İkiden bir çıkarlar Hay-u Hak tekbirinde. Hançer gibi yaralar bakışıyla orda ahu, O ahunun gözünde, ağırlar hep aşkı “Hu”! Ol bahçe ki ey aşık, kulun kül olduğu bağ; Çulların Eritilip, tenin çul olduğu bağ. Gönül dem vursa orda, bu aşk-ı muhabbetten, Ol bahçede yaşasam, hep zevk-i müebbetten. Orada ey sevgili, dizlerine uzansam; Tatsam sonsuzluğu, İlahi aşka kansam. Gül solsa, lale sönse; sarsa bahçeyi hazan. Aşk, dökse yaprağıma katran katran baldıran! Bu zehir ile ölsek, karışsak biz havaya; Ben Adem’ de dirilsem, sen can olsan Havva’ya.